Het was in de nacht dat Gorbatsjov werd afgezet dat ik in Praag was. In m'n eentje door Europa en een stukje Oost Europa. In een stadje voorbij Wenen sprak ik een Nederlander die naar Kroatië wilde. Recht het oorloggebied in. Het leek hem niet gevaarlijk.
10 Jaar later gaan leeftijdsgenoten inmiddels per vliegtuig naar Zuid-Amerika. Omdat ze de wereld willen beteren en hulp willen bieden.
Zo is Tanja Nijmeyer in Bolivia beland. Na wat op en neer vliegen is ze blijkbaar tot de conclusie gekomen dat de softe methode niet werkt. (Dorpen bevoorraden met levensreddende hulpgoederen die door de blokkade door para-militaire organisaties van de buitenwereld zijn afgesloten) Je kunt het in dit stuk uit de UK van de universiteit Groningen lezen.
Daarom heeft ze zich aangesloten bij FARC.
Een marxistische organisatie met heel dubieuze praktijken. Waarom zou een meisje, met een leuk snuitje zoals ze zelf zegt, zich bij FARC aansluiten. Is dat omdat in Groningen waar ze studeerde het linkse gedachtengoed nog openlijk wordt uitgedragen? Of is het de zucht naar avontuur? Ze is gewoon de weg kwijtgeraakt en toen kwam Karel voorbij die haar wel thuis zou brengen.
Uiteindelijk is verzet puur individualistisch om jezelf vrij te maken van de wereld om je heen. De een lukt het wat eerder dan de ander. Sommigen doen het met een vroege dood, anderen kunnen vrij zijn en toch gelukkig oud worden.
Ik vraag me af kan zij gelukkig worden en haarzelf recht in de ogen kijken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten