identiteit

Dit is een boring lange blog over cultuur. Lees dus niet als je het niet wilt.
Er staan wat quotes in met bronvermelding waar ik ze heb aangetroffen op internet. Als die links niet meer kloppen, sorry dan.

Bi culturaliteit.... is dat van deze tijd? Hè? Het is van alle tijden!
Wat bi culturaliteit betreft het is onzin daar aandacht aan te besteden. Bi culturaliteit in de spotlights betekent een achterstand.
De diversiteitscan is schijnbaar het hulpmiddel om de bi culturaliteit van de gemeente te bewaken. Maar wat heb je aan bewaken als je de middelen niet hebt om de doelstellingen te realiseren.
Natuurlijk moeten de doelen verder liggen dan het bereik, maar moet je jezelf niet afvragen hoe realistisch ze moeten zijn? Moet je jezelf niet afvragen waarvoor de diversiteitscan wordt gebruikt.
‘Bi culturalisme kan de vorm aannemen van het wisselen tussen afzonderlijke culturele schema’s. Dit laatste wordt culturele ‘frame switching’ genoemd. Afhankelijk van het culturele kader dat wordt opgeroepen kunnen bi culturele mensen verschillend naar de wereld kijken. De vraag is of dat zo is en hoe je dat kunt onderzoeken. Bovendien is het de vraag of dit voor iedereen in dezelfde mate geldt. De twee culturen kunnen als verenigbaar en geïntegreerd worden ervaren of eerder als tegengesteld en daarmee moeilijk te integreren. In het eerste geval voelt men zich thuis en op zijn gemak in beide culturen en is culturele ‘frame switching’ relatief eenvoudig. In het tweede geval is er psychologisch gezien sprake van spanning en verwarring waardoor het niet eenvoudig is om adequaat te wisselen tussen culturele kaders.’
bron

Bicultureel Onderwijs
Onderwijspraktijk die uitgaat van de vaststelling dat allochtone kinderen bicultureel, in twee culturen en vaak ook tweetalig, opgroeien.
Willen deze kinderen tot hun recht komen op school en succesvol integreren in de Nederlandse samenleving, dan zal ook onderwijs bicultureel dienen te zijn. Deze opvatting ontwikkelde zich aan De Eekhorst onder leiding van Aeilt Boelens in de periode na de Molukse gijzelingsacties die de kloof tussen Nederlanders en Molukkers pijnlijk duidelijk aan het licht hadden gebracht. Ook elders, op basis- en vo-scholen in Assen, Smilde en Hoogeveen leefde bij groepjes voortrekkers het besef dat er iets moest gebeuren en dat scholen moesten helpen bij het overbruggen van tegenstellingen. Dat leidde onder meer tot de conclusie dat de Molukse bevolkingsgroep direct betrokken moest worden bij de totstandkoming van biculturele onderwijsprogramma's, met drie speerpunten: identiteitsontwikkeling door onderwijs in de eigen taal (Moluks Maleis); acceptatie door middel van interculturele activiteiten; schoolloopbaanbevordering door intensieve begeleiding en Nederlands als tweede taal.
De programma's werden vanaf 1986 ontwikkeld door het SBO, een Samenwerkingsverband Bicultureel Onderwijs van scholen voor voortgezet onderwijs, lager en middelbaar beroepsonderwijs, een pabo (De Eekhorst) en een lerarenopleiding (Ubbo Emmius) en waren bestemd voor basis- en voortgezet onderwijs, voor opleiders en trainers. Zo ontstonden bronnenboeken, leermiddelen en cursussen voor scholen in de regio maar ook ver daarbuiten. Het lag dan ook voor de hand dat het SBO (met de vrijwel voltallige staf) in 1993 opging in het Landelijk Steunpunt Educatie Molukkers te Utrecht."
bron

definitie cultuur
Cultuur in het algemeen verwijst naar het patroon van menselijke activiteit en de symbolische structuren, die deze activiteiten een zekere betekenis geven. Er bestaan uiteenlopende definities van "cultuur", die duiden op verschillende theoretische benaderingen voor de beeldvorming of evaluatie van de menselijke activiteit en haar producten.
bron

Wat is Cultuur?
Cultuur en dus ook "Bedrijfscultuur" is te typeren op basis van de vierdeling: 1) Machtsafstand in hiërarchische verhoudingen, 2) Vermijden van onzekerheid, 3) Individualisme tegenover Collectivisme, 4) Masculiniteit tegenover Feminiteit (Hofstede, 1980)
• Cultuur is dat complexe geheel van kennis, geloof, kunst, wetgeving, moraal, gewoonte plus andere vaardigheden en rituelen, dat mensen nodig hebben als lid van een samenlevingsverband (Tylor, 1871)
• Cultuur is de sociale erfenis van handelen en geloof, dat de inhoud van ons leven bepaalt (Sapir, 1921)
• Cultuur is "the way of life" van een groep mensen. De manier waarop zij zich gedragen is hun cultuur (Herskovits, 1948)
• Cultuur bestaat uit geordende en functionele onderling afhankelijke gewoontes, die specifiek zijn voor bepaalde sociale groepen (Gillin, 1948)
• Cultuur is het totaal aan gedeelde patronen van aangeleerd gedrag waarmee fundamentele biologische drijfveren omgezet worden in sociale behoeften en beloond worden door instituties, die tevens omschrijven wat is toegestaan en verboden (Gorer, 1949)
• Cultuur is het geheel van gewoontes, instituten, symbolen, voorstellingen en waarden van een groep (Kloos, 1976)
• In engere zin is cultuur het bijzondere, tijd- en plaatsgebonden geheel van vorm- en zingeving, waarvan een bepaalde groep, volk of gemeenschap de drager en de voortbrenger is (Nieuwe kleine Winkler Prins, 1987)
• De Manlijke (= masculiene) Cultuur tegenover de "Nederlandse" cultuur: Marokkaanse Cultuur
• De Westerse cultuur + de accenten - getypeerd op basis van de "Intelligenties" van Howard Gardner. Welke kwaliteiten en prestaties hebben "waarde" en welke niet.
• Arabische (collectivistische) en Westerse (individualistische) Cultuur omschreven en vergeleken door: M. Berger met: "spreken" en "(samen) delen" tegenover "lezen" en "individuele consumptie". Hieronder een verkorte weergave:
Mijn ervaring in het Midden-Oosten is ... dat iedereen daar graag en veel over Cultuur spreekt. En niet cultuur van het verheven, esoterische soort, maar heel alledaags. Het lijkt vooral een kwestie van perspectief te zijn. Het Westen heeft namelijk een schriftcultuur. Dat lijkt een open deur, maar vanuit hedendaags Arabisch perspectief is het een opvallend verschijnsel. Hoe meer Arabieren ik hierover heb gesproken, hoe meer ik mij realiseer dat het woord "cultuur" verwarring zaait. Een westerling doelt daarmee op concerten, festivals en exposities, op het lezen van een boek of het luisteren naar muziek. Maar dat komt in de Arabische wereld sporadisch voor. Niet omdat Arabieren niet cultureel zijn, maar hun cultuur wordt anders beleefd. Zij hebben een "samenzijn"-cultuur. Sociale omgang en met elkaar spreken is verheven tot een kunstvorm. Bijna alle westerse vormen van genieten van kunst zijn daarentegen een individuele aangelegenheid: het lezen van een boek, het bekijken van een schilderij, het beluisteren van muziek. Vaak is dit omgeven door een gewijde stilte - kletsen tijdens een concert is taboe, lezers stoor je niet, in musea fluister je.
Lezen is ... (in de Arabische wereld) asociaal. Niet asociaal in de zin van slecht en afkeurenswaardig, maar letterlijk: niet-sociaal. Het genot van het wegduiken in een verhaal betekent per definitie dat de lezer zich afsluit van zijn omgeving en in zijn eigen wereld gaat zitten. In het Westen is het openslaan van een boek een heel duidelijk sociaal signaal: sorry, ik ben er even niet. Wij gaan ervan uit dat iemand die leest niet gestoord wenst te worden. Hoe anders is dat in de Arabische wereld. Ik heb het opgegeven om de lange wachttijden op trein- of busstations te doden met het lezen van een boek. Onmiddellijk komen er mensen die allervriendelijkst vragen of alles goed is. Stug blijven doorlezen lijkt hen alleen maar te sterken in de behoefte door de opgetrokken muren van de leeswereld heen te breken. Dat is geen kwade wil. Het is bezorgdheid: och, die arme, zit daar helemaal alleen zonder aanspraak, gaat alles wel goed?
Het is opvallend dat Arabieren, gevraagd naar hun cultuur, nooit zullen refereren aan verhalen of poëzie, terwijl dat de essentiële vorm van Arabische cultuur is. De reden is dat 'cultuur' nog altijd wordt gezien in de westerse zin van het woord, namelijk als "hoogstaand en verheven" en omgeven door gepaste eerbied. Dat is nu juist wat er niet gebeurt met poëzie en verhalen. Die moeten gedeeld worden met anderen, moeten voorgedragen en gezongen worden, thuis bij de familie of tijdens een uitje met de vrienden. En dat gaat gepaard met gelach en commentaar, met grappen en lawaai.
De meeste boeken (in de Arabische wereld) zijn zware kost: geschiedenis, filosofie, wetenschappen. Niet het soort verhaal dat je op je nachtkastje legt. Dit zijn boeken die je niet leest, maar die dienen als studiemateriaal. Dat het boek niet al te lichtvoetig mag zijn, gold tot voor kort zelfs voor vertaalde westerse literatuur. Het waren altijd de zwaargewichten die werden vertaald: Voltaire, Proust, Goethe, Balzac. Zonder meer verheven literatuur, maar niet de meest toegankelijke introductie tot de Europese literaire wereld. (M. Berger, 2004)
bron

Als het inderdaad zo is dat biculturele mensen op een verschillende manier naar de wereld kunnen kijken, roept dat de vraag op hoe je kan controleren of dat inderdaad zo is.
Als dat zo is kunnen monoculturele mensen dan ook met verschillende culturele referenties naar de wereld kijken of is dat voorbehouden aan de bi culturele mensen omdat deze de achtergrond hebben om de cultuur te begrijpen. Persoonlijk denk ik niet dat er een mono culturele identiteit bestaat omdat ieder mens een legpuzzel is van verschillende ervaringen.

Wanneer kan iemand ingedeeld worden in een bepaalde cultuur. Wanneer ligt je culturele identiteit vast en ligt deze überhaupt ooit vast. Is cultuur wellicht plaats- en tijdgebonden? Kan een cultuur op drift zijn in de tijd en niet plaatsgebonden zijn. Kan een cultuur onveranderd blijven door de eeuwen heen? Kan de verandering van de omgeving van de mens zijn cultuur niet doen veranderen.